گویند کسان بهشت با حور خوش است از خیام رباعی 41

1 گر من ز می مُغانه مستم، هستم، گر کافِر و گَبْر و بت‌پرستم، هستم،

2 هر طایفه‌ای به من گمانی دارد، من زانِ خودم، چُنان‌که هستم هستم.

1 بر چهرۀ گل نسیم نوروز خوش است در صحن چمن روی دل‌افروز خوش است

2 از دی که گذشت هر چه گویی خوش نیست خوش باش و ز دی مگو که امروز خوش است

1 مهتاب به نور دامن شب بشکافت می نوش دمی بهتر از این نتوان یافت

2 خوش باش و میندیش که مهتاب بسی اندر سر خاک یک به یک خواهد تافت

1 هر راز که اندر دل دانا باشد باید که نهفته‌تر ز عنقا باشد

2 کاندر صدف از نهفتگی گردد در آن قطره که راز دل دریا باشد

1 دنیا دیدی و هرچه دیدی هیچ است، و آن نیز که گفتی و شنیدی هیچ است،

2 سرتاسرِ آفاق دویدی هیچ است، و آن نیز که در خانه خزیدی هیچ است.

1 تا کی غم آن خورم که دارم یا نه وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه

2 پرکن قدح باده که معلومم نیست کاین دم که فرو برم برآرم یا نه