گویند بیا از جلال الدین محمد مولوی رباعی 397

1 گفت موسی با یکی مست خیال کای بداندیش از شقاوت وز ضلال

2 صد گمانت بود در پیغامبریم با چنین برهان و این خلق کریم

1 گفت من تیغ از پی حق می‌زنم بندهٔ حقم نه مامور تنم

2 شیر حقم نیستم شیر هوا فعل من بر دین من باشد گوا

1 در هر فلکی مردمکی می‌بینم هر مردمکش را فلکی می‌بینم

2 ای احول اگر یکی دو می‌بینی تو بر عکس تو من دو را یکی می‌بینم

1 هله هش دار که در شهر دو سه طرارند که به تدبیر کلاه از سر مه بردارند

2 دو سه رندند که هشیاردل و سرمستند که فلک را به یکی عربده در چرخ آرند

1 بوقلمون چند از انکار تو در کف ما چند خلد خار تو

2 یار تو از سر فلک واقف است پس چه بود پیش وی اسرار تو