هست خفت گرمی یاران بهر از واعظ قزوینی غزل 145

1 هست خفت گرمی یاران بهر کو آدم است اهل همت را بسر، دست نوازش چون یم است

2 سربلندی آرزو داری، سخاوت پیشه کن کاین علم را، ریزش باران احسان پرچم است

3 فکر عمری کن، اگر کوته نمیسازی امل کز برای این امل این زندگانی ها کم است

4 از هنرها، غیر زرداری کنون نبود پسند این غزل را مصرع برجسته نقش درهم است

5 نیست ما صافی نهادان را ز کس پوشیده‌ای نیک و بد در خانه آیینه واعظ محرم است