1 به جد و جهد چو کاری نمی‌رود از پیش به کردگار رها کرده بر مصالح خویش

2 به پادشاهی عالم فرو نیارد سر اگر ز سِرِّ قناعت خبر شود درویش

3 بنوش باده که قَسّام صُنع قسمت کرد در آفرینش از انواعِ نوشدارو نیش

4 ز سنگ تفرقه خواهی که منحنی نشوی مشو بسان ترازو تو در پی کم و بیش

5 ریا حلال شمارند و جام باده حرام زهی طریقت و ملت زهی شریعت و کیش

6 ریای زاهد سالوس جان من فرسود قدح بیار و بنه مرهمی بر این دل ریش

7 به دلربائی اگر خود سرآمدی چه عجب که نور حُسن تو بود از اساس عالم پیش

8 دهان نیک تو دلخواه جان حافظ شد به جان بُوَد خطرم زین دل محال‌اندیش