کس نیست که افتادهٔ آن زلفِ از حافظ شیرازی غزل 69

1 کس نیست که افتادهٔ آن زلفِ دوتا نیست در رهگذرِ کیست که دامی ز بلا نیست

2 چون چشمِ تو دل می‌برد از گوشه نشینان همراهِ تو بودن گُنَه از جانب ما نیست

3 روی تو مگر آینهٔ لطفِ الهیست حقا که چنین است و در این روی و ریا نیست

4 نرگس طلبد شیوهٔ چشمِ تو، زهی چشم مسکین خبرش از سر و، در دیده حیا نیست

5 از بهرِ خدا زلف مَپیرای که ما را شب نیست که صد عربده با بادِ صبا نیست

6 بازآی که بی روی تو ای شمعِ دل افروز در بزمِ حریفان، اثرِ نور و صفا نیست

7 تیمارِ غریبان اثرِ ذکرِ جمیل است جانا مگر این قاعده در شهرِ شما نیست؟

8 دی می‌شد و گفتم صنما عهد به جای آر گفتا غلطی خواجه در این عهد وفا نیست

9 گر پیر مغان مرشدِ من شد چه تفاوت در هیچ سری نیست که سِرّی ز خدا نیست

10 عاشق چه کُنَد گر نَکِشَد بارِ ملامت با هیچ دلاور سپرِ تیرِ قضا نیست

11 در صومعهٔ زاهد و در خلوتِ صوفی جز گوشهٔ ابروی تو محرابِ دعا نیست

12 ای چنگ فروبرده به خونِ دلِ حافظ فکرت مگر از غیرتِ قرآن و خدا نیست