در پردۀ اسرار کسی را از خیام نیشابوری رباعی 32

1 افلاک که جز غم نفزایند دگر ننهند به جا تا نربایند دگر

2 ناآمدگان اگر بدانند که ما از دهر چه می‌کشیم نایند دگر

1 آورد به اِضطرارم اوّل به وجود، جز حیرتم از حیات چیزی نفزود،

2 رفتیم به اِکراه و ندانیم چه بود زین آمدن و بودن و رفتن مقصود!

1 آن قصر که با چرخ همیزد پهلو بر درگه آن شهان نهادندی رو

2 دیدیم که بر کنگره‌اش فاخته‌ای بنشسته همی گفت که کوکوکوکو

1 تا کی غم آن خورم که دارم یا نه وین عمر به خوشدلی گذارم یا نه

2 پرکن قدح باده که معلومم نیست کاین دم که فرو برم برآرم یا نه

1 دنیا دیدی و هرچه دیدی هیچ است، و آن نیز که گفتی و شنیدی هیچ است،

2 سرتاسرِ آفاق دویدی هیچ است، و آن نیز که در خانه خزیدی هیچ است.

1 هر راز که اندر دل دانا باشد باید که نهفته‌تر ز عنقا باشد

2 کاندر صدف از نهفتگی گردد در آن قطره که راز دل دریا باشد