یک دو جامم دی سحرگه اتفاق از حافظ شیرازی غزل 212

1 یک دو جامم دی سحرگه اتفاق افتاده بود وز لبِ ساقی شرابم در مَذاق افتاده بود

2 از سرِ مستی دگر با شاهدِ عهدِ شباب رجعتی می‌خواستم لیکن طلاق افتاده بود

3 در مقاماتِ طریقت هر کجا کردیم سِیر عافیت را با نظربازی فِراق افتاده بود

4 ساقیا جامِ دَمادَم ده که در سِیرِ طریق هر که عاشق وَش نیامد در نفاق افتاده بود

5 ای مُعَبِّر مژده‌ای فرما که دوشم آفتاب در شکرخوابِ صبوحی هم وثاق افتاده بود

6 نقش می‌بستم که گیرم گوشه‌ای زان چشمِ مست طاقت و صبر از خَمِ ابروش طاق افتاده بود

7 گر نکردی نصرتِ دین، شاه یحیی، از کَرَم کار مُلک و دین ز نظم و اِتِّساق افتاده بود

8 حافظ آن ساعت که این نظمِ پریشان می‌نوشت طایرِ فکرش به دامِ اشتیاق افتاده بود