1 جز آستان توام در جهان پناهی نیست سرِ مرا به جز این در، حواله گاهی نیست

2 عدو چو تیغ کِشد، من سپر بیندازم که تیغِ ما به جز از ناله‌ای و آهی نیست

3 چرا ز کویِ خرابات روی برتابم کز این بِهَم، به جهان هیچ رسم و راهی نیست

4 زمانه گر بزند آتشم به خرمنِ عمر بگو بسوز که بر من به برگِ کاهی نیست

5 غلامِ نرگسِ جَمّاشِ آن سَهی سَروم که از شرابِ غرورش به کس نگاهی نیست

6 مباش در پی آزار و هر چه خواهی کن که در شریعتِ ما غیر از این گناهی نیست

7 عِنان کشیده رو ای پادشاهِ کشورِ حُسن که نیست بر سر راهی که دادخواهی نیست

8 چنین که از همه سو دامِ راه می‌بینم بِه از حمایتِ زلفش مرا پناهی نیست

9 خزینهٔ دلِ حافظ به زلف و خال مده که کارهای چنین، حَدِّ هر سیاهی نیست