ریاضت نیست پیش ما همه لطفست و بخشایش از مولانا غزل 1225

1 ریاضت نیست پیش ما همه لطفست و بخشایش همه مهرست و دلداری همه عیش است و آسایش

2 هر آنچ از فقر کار آید به باغ جان به بار آید به ما از شهریار آید و باقی جمله آرایش

3 همه دیدست در راهش همه صدرست درگاهش وگر تن هست در کاهش ببین جان را تو افزایش

4 ببین تو لطف پاکی را امیر سهمناکی را که او یک مشت خاکی را کند در لامکان جایش

5 بسی کوران و ره شینان از او گشتند ره بینان بسی جان‌های غمگینان چو طوطی شد شکرخایش

6 بسی زخمست بی‌دشنه ز پنج و چار وز شش نه ز عشق آتش تشنه که جز خون نیست سقایش

7 زهی شیرین که می‌سوزم چو از شمعش برافروزم زهی شادی امروزم ز دولت‌های فردایش

8 چرا من خاکی و پستم ازیرا عاشق و مستم چرا من جمله جانستم ز عشق جسم فرسایش

9 به پیش عاشقان صف صف برآورده به حاجب کف ز زخم اوست دل چون دف دهان از ناله سرنایش

10 از او چونست این دل چون کز او غرقست ره ره خون وز او غوغاست در گردون و ناله جان ز هیهایش

11 دلا تا چند پرهیزی بگو تو شمس تبریزی بنه سر تو ز سرتیزی برای فخر بر پایش