بعد مرگم زاغ چون هر پاره از اهلی شیرازی غزل 532

1 بعد مرگم زاغ چون هر پاره جایی افکند دیده ام باشد بکوی دلربایی افکند

2 چشم آن دارد که لافد با دو چشم آن غزال لیک می ترسم که خود را در بلایی افکند

3 کی گذارد کبر نیکویی که آن سلطان حسن گوشه چشمی بحال بینوایی افکند

4 استخوانم عاقبت شاهی شود در عرصه یی سایه گر بر خاک من زینسان همایی افکند

5 اهلی از بخت بد است اینهم که دایم روزگار رشته مهرت بدست بیوفایی افکند

6 کسیکه روی تو دید و نشست با تو دمی تو خود بگو که دگر بی رخ تو چون باشد

7 پر است ساغر چشمم ز خون دل اهلی اگرچه کاسه درویش سرنگون باشد