صحبت جان جهان جان و جهان از خواجوی کرمانی غزل 302

1 صحبت جان جهان جان و جهان می‌ارزد لعل جان پرور او جوهر جان می‌ارزد

2 گوشهٔ دیر مغان گیر که در مذهب عشق کنج میخانه طربخانهٔ خان می‌ارزد

3 با چنان نادرهٔ دور زمان می خوردن یک زمان حاصل دوران زمان می‌ارزد

4 شاید ار ملک جهان در طلبش در بازی که دمی صحبت او ملک جهان می‌ارزد

5 برلب آب روان تشنه چرا باید بود ساقی آن آب روان کو که روان می‌ارزد

6 با جمالت بتماشای چمن حاجت نیست که گل روی تو صد لاله ستان می‌ارزد

7 سر کوی تو که از روضهٔ رضوان بابیست پیش صاحب‌نظران باغ جنان می‌ارزد

8 هر که را هیچ بدستست نمی‌ارزد هیچ که همانش که بود خواجه همان می‌ارزد

9 پیش خواجو قدحی باده به از ملکت کی زانکه لعلیست که صد تاج کیان می‌ارزد