ره مقصود طی کردن، نه از از واعظ قزوینی غزل 360

1 ره مقصود طی کردن، نه از تقصیر می‌آید رسیدن منزل دوری‌ست، از شبگیر می‌آید

2 چنان با شورش دیوانگی آمیختم خود را که خونم در شهادت از رگ زنجیر می‌آید

3 مشو از وعده آن سروقامت ناامید ای دل که می‌آید قیامت عاقبت، گر دیر می‌آید

4 ز خود این بند بگسل، گر جنون کاملی داری که بوی عقل ای دیوانه از زنجیر می‌آید

5 به دست آسان نمی‌آید شهید ناز او گشتن که این آب حیات، از جوی آن شمشیر می‌آید

6 ز بس دور است راه بی‌خودی از باده حسنش جوان گر می‌رود از خویش واعظ پیر می‌آید!