همچنان کز آب سرو بوستان از واعظ قزوینی غزل 293

1 همچنان کز آب سرو بوستان قد می‌کشد نخل آه از رفتن عمرم چنان قد می‌کشد

2 طول آمالم ندارد پای کم از طول عمر آرزو با زندگانی هم‌عنان قد می‌کشد

3 چون زمین تشنه از بس گریه دزدیدم به خود زنگ در آیینه دل، سبزه‌سان قد می‌کشد

4 می‌خورد از جویبار حسن باغ عشق آب زآب گل، نخل صفیر بلبلان قد می‌کشد

5 بس که در پایت چو واعظ کشتگان جان می‌دهند سرو بالای تو، از آب روان قد می‌کشد