غیب از جلال الدین محمد مولوی مثنوی معنوی 100

1 غیب را ابری و آبی دیگرست آسمان و آفتابی دیگرست

2 ناید آن الا که بر خاصان پدید باقیان فی لبس من خلق جدید

3 هست باران از پی پروردگی هست باران از پی پژمردگی

4 نفع باران بهاران بوالعجب باغ را باران پاییزی چو تب

5 آن بهاری نازپروردش کند وین خزانی ناخوش و زردش کند

6 همچنین سرما و باد و آفتاب بر تفاوت دان و سررشته بیاب

7 همچنین در غیب انواعست این در زیان و سود و در ربح و غبین

8 این دم ابدال باشد زان بهار در دل و جان روید از وی سبزه‌زار

9 فعل باران بهاری با درخت آید از انفاسشان در نیکبخت

10 گر درخت خشک باشد در مکان عیب آن از باد جان‌افزا مدان

11 باد کار خویش کرد و بر وزید آنک جانی داشت بر جانش گزید