نشان دل بی نشان از که از خواجوی کرمانی غزل 710

1 نشان دل بی نشان از که جویم حدیث تن ناتوان با که گویم

2 گر از کوی او روی رفتن ندارم مگیرید عیبم که در بند اویم

3 برویم فرو می‌چکد اشک خونین ز خون جگر تا چه آید برویم

4 رخ ار زانکه شستم بخوناب دیده غبار سر کویت از رخ نشویم

5 وفای تو ورزم بهر جا که باشم دعای تو گویم بهر جا که پویم

6 خیال تو بینم اگر غنچه چینم نسیم تو یابم اگر لاله بویم

7 چه نالم چو از ناله دل شد چو نالم چه مویم چو از مویه شد تن چو مویم

8 چو رنجم تو دادی شفا از چه خواهم چو درد از تو دارم دوا از که جویم

9 اگر کوزه خالی شد از باده حالی بده ساقیا کاسه‌ئی از سبویم

10 چو ساغر بگرید ببین های هایم چو مطرب بنالد ببین های و هویم

11 بچوگان مزن بیش ازینم چو خواجو که سرگشته و خسته مانند گویم