وقت صبوح آن زمان که ماه از خواجوی کرمانی غزل 333

1 وقت صبوح آن زمان که ماه برآمد شاه من از طرف بارگاه برآمد

2 کاکل عنبر شکن ز چهره برافشاند روز سپید از شب سیاه برآمد

3 از در خرگه برآمد آن مه و گفتم یوسف کنعان مگر ز چاه برآمد

4 پرده ز رخ برفکند و زهره فروشد طرف کله برشکست وماه برآمد

5 سرو ندیدم که در قبا بخرامید مه نشنیدم که با کلاه برآمد

6 بسکه ببارید آب حسرتم از چشم گرد سرا پرده‌اش گیاه برآمد

7 شاه پریچهرگان چوطره برافشاند فتنه بیکباره از سپاه برآمد

8 هر دم از آن عنبرین کمند دلاویز ناله دلهای داد خواه برآمد

9 آه که شمع دلم بمرد چو خواجو از من دلخسته بسکه آه برآمد