وقت طرب ایام گل و موسم کشت از اهلی شیرازی غزل 111

1 وقت طرب ایام گل و موسم کشت است میخانه ما در همه ایام بهشت است

2 بی یاد تو در هیچ مقامی نه نشستم گر گوشه محراب و گر کنج کنشت است

3 سر تا قدمی روشنی دیده چو خورشید ایزد تن پاکت مگر از نور سرشتست

4 آدم به چنین خوبی و عیسی نفسی نیست حقا که پری هم سخنش پیش تو زشت است

5 چون دوخته گردد دل صد چاک تو اهلی چون رشته مقصود ترا چرخ نرشتست