طره بفشان و مرا بیش پریشان از خواجوی کرمانی غزل 488

1 طره بفشان و مرا بیش پریشان مگذار پرده بگشای و مرا بسته هجران مگذار

2 ماه را از شکن سنبل شبگون بنمای لاله را این همه در سایهٔ ریحان مگذار

3 زلف مشکین که چنین برقدمت دارد سر بیش ازینش چو من خسته پریشان مگذار

4 هر که از مهر تو چون ذره شود سرگردان دورش از روی چو خورشید درفشان مگذار

5 کام جانم ز نمکدان عقیقت شکریست آخر این حسرتم اندر دل بریان مگذار

6 من سرگشته چو سردر سر زلفت کردم دست من گیر و مرا بی سر و سامان مگذار

7 منکه از پسته و بادام تو دورم باری دست بیگانه بدان سیب زنخدان مگذار

8 باغبان را اگر از غیرت بلبل خبرست گودگر باد صبا را بگلستان مگذار

9 منکه با زلف چو چوگان تو گوئی نزدم بیش ازین گوی دلم در خم چوگان مگذار

10 خواجو ار خلوت دل منزل یارست ترا عام را گرد سراپردهٔ سلطان مگذار