گهی که عشق به خود راه می نمود مرا
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
1 گهی که عشق به خود راه می نمود مرا ز بودِ خود سر مویی خبر نبود مرا
2 درِ مجاز ببستم به روی خویش، چو دوست به روی دل ز حقیقت دری گشود مرا
3 به پیش روی من از عشق داشت آیینه دراو چنانکه بباید به من نمود مرا
4 کشید عاقبت اندیشهٔ دهان و لبش به عالم عدم از عرصهٔ وجود مرا
5 مگر تمام بسوزد متاعِ هستیِ من وگرنه ز آتش سودای او چه سود مرا
6 کنونکه همچو خیالی به دوست پیوستم تفاوتی نکند طعنهٔ حسود مرا
ادامه توضیحات شاعر