گهی که بر منت از مرحمت نظر از اهلی شیرازی غزل 664

1 گهی که بر منت از مرحمت نظر باشد طپیدن دل ریشم زیاده تر باشد

2 بصد نشاط رسم سوی تو چو باز آیم دلم طپان و لبم خشک و دیده تر باشد

3 بحالتی ز لبت دیده ام شکر خندی که تا قیامتم آن شیوه در نظر باشد

4 ببوی زلف تو میرم که سازدم هشیار گهی که بر من بیخود ترا گذر باشد

5 به مهر اهلی از آن گرم شد دلت آخر که آه سوخته را عاقبت اثر باشد