یار ثابت قدم اینک ز سفر از خواجوی کرمانی غزل 337

1 یار ثابت قدم اینک ز سفر باز آمد وگر از پای درافتاد بسر باز آمد

2 ظاهر آنست کزین پس گهر ارزان گردد که چو دریا شد و چون کان گهر باز آمد

3 آنکه در رستهٔ بازار وفا زر می‌زد در رخ خویش نظر کرد و ز زر باز آمد

4 گر چه طوطی ز شکر نیک بتنگ آمده بود دگر از آرزوی تنگ شکر باز آمد

5 بلبل مست نگر باز که چون باد بهار بهوای سمن و سنبل تر باز آمد

6 شمع کومجلس اصحاب منور می‌داشت با دلی تافته و سوز جگر باز آمد

7 خاکساری که شدآب رخش از گریه برود همچو آتش شد و چون باد سحر باز آمد

8 مدتی گر بضرورت ز نظر غایب گشت مفکنیدش ز نظر چون به نظر باز آمد

9 هر که او را قدمی بود چو خواجو را دید گفت کان یار قدم‌دار دگر باز آمد