دوش می‌آمد و رخساره برافروخته از حافظ شیرازی غزل 211

1 دوش می‌آمد و رخساره برافروخته بود تا کجا باز دلِ غمزده‌ای سوخته بود

2 رسم عاشق کُشی و شیوهٔ شهرآشوبی جامه‌ای بود که بر قامتِ او دوخته بود

3 جانِ عُشّاق سپندِ رخِ خود می‌دانست و آتشِ چهره بدین کار برافروخته بود

4 گر چه می‌گفت که زارَت بِکُشم می‌دیدم که نهانش نظری با منِ دلسوخته بود

5 کفرِ زلفش رَهِ دین می‌زد و آن سنگین دل در پِی اش مشعلی از چهره برافروخته بود

6 دل بسی خون به کف آورد ولی دیده بریخت الله الله، که تلف کرد و که اندوخته بود؟

7 یار مَفروش به دنیا که بسی سود نکرد آن که یوسف به زَرِ ناسره بفروخته بود

8 گفت و خوش گفت برو خرقه بسوزان حافظ یا رب این قلب شناسی ز که آموخته بود؟