دوش بیماری چشم تو ببرد از حافظ شیرازی غزل 314

1 دوش بیماری چشم تو ببرد از دستم لیکن از لطف لبت صورت جان می‌بستم

2 عشق من با خط مشکین تو امروزی نیست دیرگاه است کز این جام هلالی مستم

3 از ثبات خودم این نکته خوش آمد که به جور در سر کوی تو از پای طلب ننشستم

4 عافیت چشم مدار از من میخانه نشین که دم از خدمت رندان زده‌ام تا هستم

5 در ره عشق از آن سوی فنا صد خطر است تا نگویی که چو عمرم به سر آمد رستم

6 بعد از اینم چه غم از تیر کج انداز حسود چون به محبوب کمان ابروی خود پیوستم

7 بوسه بر درج عقیق تو حلال است مرا که به افسوس و جفا مهر وفا نشکستم

8 صنمی لشکریم غارت دل کرد و برفت آه اگر عاطفت شاه نگیرد دستم

9 رتبت دانش حافظ به فلک بر شده بود کرد غمخواری شمشاد بلندت پستم