1 دوش در حلقهٔ ما قصّهٔ گیسویِ تو بود تا دلِ شب سخن از سلسلهٔ مویِ تو بود

2 دل که از ناوَکِ مژگانِ تو در خون می‌گشت باز مشتاقِ کمانخانهٔ ابرویِ تو بود

3 هم عَفَاالله صبا کز تو پیامی می‌داد ور نه در کس نرسیدیم که از کویِ تو بود

4 عالَم از شور و شرِ عشق خبر هیچ نداشت فتنه انگیزِ جهان غمزهٔ جادویِ تو بود

5 منِ سرگشته هم از اهلِ سلامت بودم دامِ راهم شِکَنِ طُرِّهٔ هندویِ تو بود

6 بِگُشا بندِ قَبا تا بِگُشایَد دلِ من که گُشادی که مرا بود ز پهلویِ تو بود

7 به وفایِ تو که بر تربتِ حافظ بِگُذَر کز جهان می‌شد و در آرزویِ رویِ تو بود