1 رونق عهد شباب است دگر بُستان را می‌رسد مژدهٔ گل بلبل خوش الحان را

2 ای صبا گر به جوانان چمن باز رَسی خدمت ما برسان سرو و گل و ریحان را

3 گر چنین جلوه کند مغبچهٔ باده فروش خاک‌روب در میخانه کنم مژگان را

4 ای که بر مه کشی از عَنبر سارا چوگان مضطرب حال مگردان، من سرگردان را

5 ترسم این قوم که بر دُردکشان می‌خندند در سر کار خرابات کنند ایمان را

6 یار مردان خدا باش که در کشتی نوح هست خاکی که به آبی نخرد طوفان را

7 برو از خانهٔ گردون به در و نان مطلب کان سیه کاسه در آخر بِکُشد مهمان را

8 هر که را خوابگه آخر مشتی خاک است گو چه حاجت که به افلاک کشی ایوان را

9 ماه کنعانی من! مسند مصر آنِ تو شد وقت آن است که بدرود کنی زندان را

10 حافظا می خور و رندی کن و خوش باش ولی دام تزویر مکن چون دگران قرآن را