مهرهٔ مهر چو از حقه مینا از خواجوی کرمانی غزل 441

1 مهرهٔ مهر چو از حقه مینا بنمود ماه من طلعت صبح از شب یلدا بنمود

2 گوشوار زرش از طرف بنا گوش چو سیم گوئی از جرم قمر زهرهٔ زهرا بنمود

3 سرو را در چمن آواز قیامت بنشست چون سهی سرو من آن قامت رعنا بنمود

4 صوفی از خرقه برون آمد و زنار ببست چون بت من گرهٔ زلف چلیپا بنمود

5 گفتمش مرغ دلم از چه بدام تو فتاد دانهٔ خال سیه بر رخ زیبا بنمود

6 غم سودای ترا شرح چه حاجت چو دلم بر رخ زرد اثر سر سویدا بنمود

7 چشم جادوی تو چون دست برآورد به سحر رخت ازلفت چو ثعبان ید بیضا بنمود

8 بشکر خنده در احیای دل خسته دلان لب جانبخش تو اعجاز مسیحا بنمود

9 چشم خواجو چو سر حقهٔ گوهر بگشود لعل ناب از صدف لؤلؤی لالا بنمود

10 شاهد مهوش طبعش بشکر گفتاری ای بسا شور که از لعل شکر خا بنمود