زان گرد گنه بذیل عشاق رسد از اهلی شیرازی رباعی 219

1 دل زنده شوم چون نگرم سیم تنان را جان تازه کند دیدن بت برهمنان را

2 عاشق که در آتش نرود چون زن هندو نامش ننهی مرد که ننگ است زنان را

1 فرهاد را ز شیرین، حرمان ز بخت شور است گوهر بسنگ می زن، دولت نه کار زور است

2 چون باد تند مگذر، ای شهسوار کاینجا افتاده صد سلیمان، در خاک ره چو مور است

1 ساقی غم این پیر کهنسال بپرس وز خسته دلان به شکر اقبال بپرس

2 ای مطرب جان عود تو همدرد منست دستی برگ او نه و احوال بپرس