سواری که از چین فرستاده بود
- 1
- 2
- 3
- 4
- 5
- 6
- 7
- 8
1 سواری که از چین فرستاده بود به ایران و پندش بسی داده بود
2 بیامد، بیاورد یکسر نشان ز شاه و دلیران و گردنکشان
3 چنین گفت کان شهریار بلند ندارد سرِ رزم و رای گزند
4 به داد و دهش دل نهاده ست شاه پراگنده بر گرد گیتی سپاه
5 به ایران همه کشور آباد کرد جهان را پر از بخشش و داد کرد
6 به ایران زمین بر پراگند گنج تهی کرد گنج و بکاهید رنج
7 شب و روز دل بسته در کار مرد شکسته دلِ کین به آزار و درد
8 دل کوش از آن شادمان گشت و گفت که با اختر نیک بادی تو جُفت
ادامه توضیحات شاعر