انبیا از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) مثنوی معنوی 144

1 انبیا گفتند با خاطر که چند می‌دهیم این را و آن را وعظ و پند

2 چند کوبیم آهن سردی ز غی در دمیدن در قفض هین تا بکی

3 جنبش خلق از قضا و وعده است تیزی دندان ز سوز معده است

4 نفس اول راند بر نفس دوم ماهی از سر گنده باشد نه ز دم

5 لیک هم می‌دان و خر می‌ران چو تیر چونک بلغ گفت حق شد ناگزیر

6 تو نمی‌دانی کزین دو کیستی جهد کن چندانک بینی چیستی

7 چون نهی بر پشت کشتی بار را بر توکل می‌کنی آن کار را

8 تو نمی‌دانی که از هر دو کیی غرقه‌ای اندر سفر یا ناجیی

9 گر بگویی تا ندانم من کیم بر نخواهم تاخت در کشتی و یم

10 من درین ره ناجیم یا غرقه‌ام کشف گردان کز کدامین فرقه‌ام

11 من نخواهم رفت این ره با گمان بر امید خشک همچون دیگران

12 هیچ بازرگانیی ناید ز تو زانک در غیبست سر این دو رو

13 تاجر ترسنده‌طبع شیشه‌جان در طلب نه سود دارد نه زیان

14 بل زیان دارد که محرومست و خوار نور او یابد که باشد شعله‌خوار

15 چونک بر بوکست جمله کارها کار دین اولی کزین یابی رها

16 نیست دستوری بدینجا قرع باب جز امید الله اعلم بالصواب