کسی از جلال الدین محمد مولوی(مولانا) غزل 3101

1 کسی که باده خورد بامداد زین ساقی خمار چشم خوشش بین و فهم کن باقی

2 به ناشتاب سعادت مرا رسید شتاب چنانک کعبه بیاید به نزد آفاقی

3 بیا حیات همه ساقیان بپیما زود شراب لعل خدایی خاص رواقی

4 هزار جام پر از زهر داده بود فراق رسید معدن تریاق و کرد تریاقی

5 بیا که دولت نو یافت از تو بخت جوان بیا که خلعت نو یافت از تو مشتاقی

6 چگونه خنده بپوشم انار خندانم نبات و قند نتاند نمود سماقی

7 تویی که جفت کنی هر یتیم را به مراد که هیچ جفت نداری به مکرمت طاقی

8 جهان لهو و لعب کودکانه باده دهد ز توست مستی بالغ که زفت سغراقی

9 به گرد خانه دل مرا غم همی‌گردد بکند دیده ماران زمرد راقی

10 برآ در آینه شو یا ز پیش چشمم دور که زنگ قیصر روم و عدو احداقی

11 نماید آینه‌ام عکس روی و قانع نیست صور نماید و بخشد مزید براقی

12 از این گذر کن کامروز تا به شب عیش است خراب و مست دریدیم دلق زراقی

13 بریز بر سر و ریشش سبوی می امروز هر آنک دم زند از عقل و خوب اخلاقی

14 چراغ قصر جهان قیصر منست امروز به برق عارض رومی و چشم قفچاقی

15 به باد باده پراکنده گشت ابر سخن فرست باده بی‌ابر را که رزاقی