جان‌بخشی‌ای که با لب لعل از اهلی شیرازی غزل 125

1 جان‌بخشی‌ای که با لب لعل تو ای پری است چون چشمه حیات ز پاکیزه گوهری است

2 خاصیتی که جوهر حسن تو می‌دهد از خوب سیرتی است نه از خوب منظری است

3 آن یوسفی که در سر بازار حسن تو صد آفتاب با رخ چون ماه و مشتری است

4 ما زهر غم خوریم و تو می با شکر لبان ما جان دهیم و لعل تو در ذره پروری است

5 دل آن پری به دست نگاری کجا دهد نقش نگار در کف او دام دلبری است

6 کی آدمی به وصل پری راه می برد دیوانه است هر که طلبکار آن پری است

7 ای آب خضر ظلمت اهلی ز بخت اوست ورنی فروغ روی تو خورشید خاوری است