ای آنکه چو من بسی اسیرند از اهلی شیرازی رباعی 4

1 گر نامه بی‌نامِ خوشت بوسد زبان خامه را آن رو سیاهی بس بود تا روز محشر نامه را

2 دلدادهٔ نام توام از هرکه نامت بشنوم بر مژده نام خوشت هم جان دهم هم جامه را

1 به رخ تو مه‌جبینان حسدست یک‌به‌یک را تو چه آدمی که باشد به تو رشک صد ملک را

2 ندهد کس از شهیدان به تو شوخ یاد اگرنه نفس تو زنده سازد چو مسیح یک‌به‌یک را

1 ای حیرت صفات تو بند زبان ما انگشت حیرت است زبان در دهان ما

2 جان می‌دهد نشان که تو در دل نشسته‌ای زان دلنشین بود سخن دل نشان ما