آن که از سُنبُلِ او، غالیه از حافظ شیرازی غزل 124

1 آن که از سُنبُلِ او، غالیه تابی دارد باز با دلشدگان ناز و عِتابی دارد

2 از سَرِ کُشتهٔ خود می‌گذری همچون باد چه توان کرد؟ که عمر است و شتابی دارد

3 ماهِ خورشید نُمایَش ز پسِ پردهٔ زلف آفتابیست که در پیش سَحابی دارد

4 چشمِ من کرد به هر گوشه روان سیلِ سرشک تا سَهی سَروِ تو را تازه‌تر آبی دارد

5 غمزهٔ شوخِ تو خونم به خطا می‌ریزد فرصتش باد که خوش فکرِ صوابی دارد

6 آب حَیوان اگر این است که دارد لبِ دوست روشن است این که خِضِر بهره سرابی دارد

7 چشمِ مخمورِ تو دارد ز دلم قصدِ جگر تُرک مست است مگر میلِ کبابی دارد

8 جانِ بیمارِ مرا نیست ز تو روی سؤال ای خوش آن خسته که از دوست جوابی دارد

9 کِی کُنَد سویِ دلِ خستهٔ حافظ نظری چشمِ مستش که به هر گوشه خرابی دارد