مفشان سر زلف خویش سرمست از عطار نیشابوری غزل 51

1 مفشان سر زلف خویش سرمست دستی بر نه که رفتم از دست

2 دریاب مرا که طاقتم نیست انصاف بده که جای آن هست

3 تا نرگس مست تو بدیدم از نرگس مست تو شدم مست

4 ای ساقی ماه‌روی برخیز کان آتش تیز توبه بنشست

5 در ده می کهنه ای مسلمان کین کافر کهنه توبه بشکست

6 در بتکده رفت و دست بگشاد زنار چهار گوشه بربست

7 دردی بستد بخورد و بفتاد وز ننگ وجود خویشتن رست

8 عطار درو نظاره می‌کرد تا زین قفس فنا برون جست