قمر برید ز من مهر و از امیرخسرو دهلوی غزل 1109

1 قمر برید ز من مهر و من خراب قمر شبم دراز چو گیسوی نیمتاب قمر

2 خرابه ها همه چون از قمر شود روشن چراست تیره دل من، چو شد خراب قمر

3 تمام شب قمر آسمان نمی خسپد که چشم این قمر ما ببست خواب قمر

4 کجا رسد مه گردون بدین قمر، باری که نیست چشمه خورشیسدتر به آب قمر

5 ز نور باشد هر قطره چشمه خورشید چو خون چکد ز رخ همچو آفتاب قمر

6 کنون دمیدن صبح از رخ قمر باشد چو آفتاب نهان شد ز ماهتاب قمر

7 گر آید و برود زودتر نه جای گله است از آنکه نیست نهان، خسروا، شتاب قمر