مرد خدا که پیشت، پامال از واعظ قزوینی غزل 129

1 مرد خدا که پیشت، پامال چون حصیر است ز استادگی است خنجر، ز افتادگی حریر است

2 ناز و نعیم فردوس، هستند تشنه او آن بینوا که دائم، از نان خشک سیر است

3 شاهان ز تیغ آهش، بیچاره اند و عاجز آنکس که در نظرها بیچاره فقیر است

4 از علم بی عمل کس، فیضی چنان نیابد علمی که بی عمل شد، روغن گرفته شیر است