عشقی که درد عشق وطن از شهریار گزیدهٔ غزلیات 116

1 عشقی که درد عشق وطن بود درد او او بود مرد عشق که کس نیست مرد او

2 چون دود شمع کشته که با وی دمیست گرم بس شعله‌ها که بشکفد از آه سرد او

3 بر طرف لاله زار شفق پر زند هنوز پروانه تخیل آفاق گرد او

4 او فکر اتحاد غلامان به مغز پخت از بزم خواجه سخت به جا بود طرد او

5 آن نردباز عشق که جان در نبرد باخت بردی نمی‌کنند حریفان نرد او

6 هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق عشقی نمرد و مرد حریف نبرد او

7 در عاشقی رسید به جایی که هرچه من چون باد تاختم نرسیدم به گرد او

8 از جان گذشت عشقی و اجرت چه یافت مرگ این کارمزد کشور و آن کارکرد او

9 آن را که دل به سیم خیانت نشد سیاه با خون سرخ رنگ شود روی زرد او

10 درمان خود به دادن جان دید شهریار عشقی که درد عشق وطن بود درد او