چراغ چشم دل آن دلربا بر از اهلی شیرازی غزل 592

1 چراغ چشم دل آن دلربا بر افروزد که تا نگاه کنی از حیا بر افروزد

2 خوش است آتش مجنون و شان خرمن سوز نه آتشی که ز باد هوا بر افروزد

3 چو آفتاب وصالت نمی شود طالع چراغ طالع ما از کجا بر افروزد

4 رخش ز دیدنم آن آفتاب دل افروخت چو آشنا نگرد آشنا بر افروزد

5 فلک چراغ دلم گر نمی کند روشن به رغم آتش محنت چرا بر افروزد

6 ز شمع بخت تو اهلی فروغ دل دورست مگر زعیب چراغی خدا بر افروزد