1 جانْ بی جمالِ جانان میلِ جهان ندارد هر کس که این ندارد حقّا که آن ندارد

2 با هیچ کس نشانی زان دِلْسِتان ندیدم یا من خبر ندارم یا او نشان ندارد

3 هر شبنمی در این ره صد بحرِ آتشین است دردا که این معما شرح و بیان ندارد

4 سرمنزلِ فراغت نَتْوان ز دست دادن ای ساروان فروکَش کاین ره کران ندارد

5 چنگِ خمیده قامت می‌خوانَدَت به عشرت بشنو که پندِ پیران هیچت زیان ندارد

6 ای دل طریقِ رندی از محتسب بیاموز مست است و در حقِ او کس این گمان ندارد

7 احوالِ گنجِ قارون کَایّام داد بر باد در گوشِ دل فروخوان تا زر نهان ندارد

8 گر خود رقیبِ شمع است اسرار از او بپوشان کان شوخِ سربریده بندِ زبان ندارد

9 کس در جهان ندارد یک بنده همچو حافظ زیرا که چون تو شاهی کس در جهان ندارد