جان هر زنده دلی زنده از خواجوی کرمانی غزل 135

1 جان هر زنده دلی زنده بجانی دگرست سخن اهل حقیقت ز زبانی دگرست

2 خیمه از دایرهٔ کون و مکان بیرون زن زانکه بالاتر ازین هر دو مکانی دگرست

3 در چمن هست بسی لاله سیراب ولی ترک مه روی من از خانهٔ خانی دگرست

4 راستی راز لطافت چو روان می‌گردی گوئیا سرو روان تو روانی دگرست

5 عاشقان را نبود نام و نشانی پیدا زانکه این طایفه را نام و نشانی دگرست

6 یک زمانم بخدا بخش و ملامت کم گوی کاین جگر سوخته موقوف زمانی دگرست

7 تو نه مرد قدح و درد مغانی خواجو خون دل نوش که آن لعل زکانی دگرست