نامهٔ طاعت و عصیان چه از خیالی بخارایی غزل 337

1 نامهٔ طاعت و عصیان چه سفید و چه سیاه سرنوشت ازل این بود کسی را چه گناه

2 گر نباشد نظر لطف بود کاه چو کوه ور بود جذبهٔ توفیق شود کوه چو کاه

3 تاجداران جهان پیرو فرمان تواند زآنکه این قوم سپاهند و تویی میر سپاه

4 تا تو بر راه ارادت ننهی روی نیاز نشوی از طرف اهل صفا روی به راه

5 در طواف حرم وصل خیالی بشتاب که دراز است ره بادیه عمرت کوتاه