کنایت ها به آب خضر گفته از خیالی بخارایی غزل 335

1 کنایت ها به آب خضر گفته دهانش پیش لب امّا نهفته

2 مگر گلزار رخسار تو رنگی ست کزین سان سرخی رویت شکفته

3 چه محرابی ست طاق ابروانت که در هر گوشه اش مستی ست خفته

4 صبا را آستان روبی مفرمای به مژگان باید آن درگاه رُفته

5 خیالی در سخن دُر سفت و آن شوخ نمی گیرد به گوش دُرهای سفته