شوخی که خون من چو می ناب از اهلی شیرازی غزل 498

1 شوخی که خون من چو می ناب می‌خورد شاخ گلی است کز دل من آب می‌خورد

2 هرگه فکند بر گل رخ زلف تابدار ما را چو شمع رشته جان تاب می‌خورد

3 دل با خراش ناوک او خوش بود مرا عود آن زمان خوش است که مضراب می‌خورد

4 باور مکن که گوشه‌نشین گشت چشم او مست است و می به گوشه محراب می‌خورد

5 دل صید زخم دار وز دست و زبان خلق هرجا که رفت ناوک پرتاب می‌خورد

6 بهر خدا مگوی به دشمن حدیث تلخ کاین نیش زهر بر دل احباب می‌خورد

7 اهلی ز اضطراب تو دانی که آگه است صیدی که تشنه خنجر قصاب می‌خورد