فتنهٔ زلف دلربای توام از عطار نیشابوری غزل 464

1 فتنهٔ زلف دلربای توام تشنهٔ جام جانفزای توام

2 نیست چون زلف تو سر خویشم گرچه چون زلف در قفای توام

3 جز هوای توام نمی‌سازد زانکه پروردهٔ هوای توام

4 گر غباری است از منت زآن است که من خسته خاک پای توام

5 تا کنارم ز اشک دریا شد نیست کاری جز آشنای توام

6 چون به صد وجه تو بلای منی من به صد درد مبتلای توام

7 از همه فارغم که در دو جهان می نیاید به جز رضای توام

8 بس بود از دو عالم این ملکم که تو آنی که من گدای توام

9 از وجود فرید سیر شدم گمشده در عدم برای توام