خیال آن لب می جان ناتوان از اهلی شیرازی غزل 782

1 خیال آن لب می جان ناتوان سوزد عجب میی که بلب نارسیده جان سوزد

2 تو آفتابی و عمریست کز نظر دوری هنوز مهر توام مغز استخوان سوزد

3 اگر زمین و زمان سوزد آتش دوزخ شرار آتش هجر تو بیش از آن سوزد

4 بسوخت هجر پسر جان پیر کنعان لیک نه آنچنانکه مرا هجرت ای جوان سوزد

5 لب تو آتش مهری که در دلم افکند چو شمع اگر بزبان آورم زبان سوزد

6 زهر کناره چو شمعت هزار عاشق هست ولیک حسن تو پروانه از میان سوزد

7 از آن دهان بکنایت سخن کند اهلی که گر صریح کند جان عاشقان سوزد