منزل جان جهان بر از شاه نعمت‌الله ولی غزل 164

1 منزل جان جهان بر در جانانهٔ ماست مسکن اهل دلان گوشهٔ میخانهٔ ماست

2 خلوتی بر در میخانه گرفتیم ولی حرم قدس یکی گوشهٔ میخانهٔ ماست

3 تا ز شمع رخ او مجلس جان روشن شد نور شمع فلک از پرتو پروانهٔ ماست

4 دیده ای لؤلؤ لالا که ز دریا آرند حاصل اشک جگر گوشهٔ دردانهٔ ماست

5 تا ابد گنج غمش در دل ما خواهد بود زانکه گنجش ز ازل در دل ویرانهٔ ماست

6 ساقیا ساغر و پیمانه من سوی من آر که مراد دو جهان یک لب پیمانهٔ ماست

7 آنچه سید به دل و دیدهٔ جان می طلبد روز و شب همنفس و همدم میخانهٔ ماست