یاران ز خودستایی، پیوسته از واعظ قزوینی غزل 312

1 یاران ز خودستایی، پیوسته در خروشند جنس هنر ندارد، زان روی خود فروشند

2 گیتی دهان افعی است، خلق زمانه دندان بر جان خلق نیشند، در کام خویش نوشند

3 افسرده آتش مهر، کانون سینه ها را یاران عجب نباشد با یکدگر نجوشند

4 زین دوستان عجب نیست، گویند اگر بد ما هستند بس تنک، زان عیب کس نپوشند!

5 هر سوز حرف دنیا، از بسکه قیل و قالست از حرف حق، چو واعظ، گویندگان خموشند