قد طوبی و لب کوثر و خود حور از اهلی شیرازی غزل 239

1 قد طوبی و لب کوثر و خود حور بهشت است یارب ملک است آدمی این چه بهشت است

2 جز برق محبت نبود آتش موسی گر از سر طورست و گر از کنج کنشت است

3 آن لعل روان بخش بود یا خط نوخیز یا چشمه آبی که روان از لب کشت است

4 پیش رخ خوبش که ملک را نمکی نیست از حسن پری هیچ مگویید که زشت است

5 خشت سرخم بس بودم بالش راحت بالین چکنم من که سرم لایق خشت است

6 این نیز هم از طینت پاک است که اهلی آمیخته با مهر تو ای حور سرشت است

7 طوطی که شکر خنده او دید چو اهلی سرمست چنان شد که شکر از دهن انداخت