رخ دل‌فروز تو ماهی خوشست از خواجوی کرمانی غزل 144

1 رخ دل‌فروز تو ماهی خوشست خط عنبرینت سیاهی خوشست

2 شب گیسویت هست سالی دراز ولی روز روی تو ماهی خوشست

3 از آن چین زلف تو شد جای دل که هندوستان جایگاهی خوشست

4 اگر نیست ضعفی در آن چشم مست چرا گاه بیمار و گاهی خوشست

5 از آن مه بروی تو آرد پناه که روی تو پشت و پناهی خوشست

6 صبوحی گناهست در پای سرو ولی راستی را گناهی خوشست

7 اگر چه ره عقل و دین می‌زنی بزن مطرب این ره که راهی خوشست

8 گرت اسب بر سر دواند رواست بنه پیش او رخ که شاهی خوشست

9 بچشم کرم سوی خواجو نگر که در چشم مستت نگاهی خوشست