دل از من بُرد و روی از من از حافظ شیرازی غزل 137

1 دل از من بُرد و روی از من نهان کرد خدا را با که این بازی توان کرد

2 شب تنهاییَم در قصدِ جان بود خیالش لطف‌هایِ بی‌کران کرد

3 چرا چون لاله خونین دل نباشم؟ که با ما نرگسِ او سر گران کرد

4 که را گویم که با این دردِ جان سوز طبیبم قصدِ جانِ ناتوان کرد

5 بدان سان سوخت چون شمعم که بر من صُراحی گریه و بَربَط فغان کرد

6 صبا گر چاره داری وقت، وقت است که دردِ اشتیاقم قصدِ جان کرد

7 میان مهربانان کی توان گفت؟ که یارِ ما چُنین گفت و چُنان کرد

8 عدو با جانِ حافظ آن نکردی که تیرِ چشمِ آن ابروکمان کرد